Mizgin Ronak Aydın
Gotina “xezîne”ya di bira min da diçe heta ba dapîra min. Wek tevî pîrejinên zana, welê xweş behs dikir ku, mirov digot qey hema her der kezîne ye. Îcar xezîna ku wê, wek ku bi herdû çavên serê xwe dîtibe behs dikir û welê dianî ber çavên me jî, xezîneyek ji rêzê nebû; xezîneya xezîneyan, xezîneya Qarûnê Misrê ya ku bi carek da wek Cezayek cûm û wendayê binê erdê bûbû.
Welê bû dema çingînî ji guhê mirov dihat ji, digot ” ew dengê çûyîna xezîneya Qarûn a li bin erdê ye, heta bi hetayê berjêr dice, Cezayê wî ev e.” Tiştek ecêbû Cezayek pir xerîb bû, lew xezîne, hem hebû hem de tinebû! Ne deng û ê, xezîneya ku hebûna xwe ji nebûna xwe distend .
Îcar dema da pey kilama Kela Mûşa Şewitî ya ku dibeje ”berfê lê kir, kiriye hêk e”, lingên me ber bi çiyan va hilkisiyabûn, çûbûn jî.. Kelehû kilama ”Bavê Feqîr” Ben çok üzgünüm. (Dibe ku keleha ku di kilamê da derbas dibe, ya li navenda Mûşê be jî, lê piştê ku di bîra min da ew kilam û ew kela bûn yek êdî ferq nedikir, kela, kela bû; kilam, kilam bû û bîr jî bîr… )
Keleh, Keleha Mongokê bû, ji ber ku havîn bû, bi berfê nebûbû hêk jî. Lê xezînegeran(gencînegeran) hal tê da nehîştibûn, bi aqilê xwe yê ku wan dixapandû digot, ”Bir şekilde öyle olacak!” Li wir jî bisikletole tu yê bibînî, ha way di wir da ye” , wan li pey xwe dikiş kişandû hal di wan de nedihîşt, kelayê perîşan kiribûn. Lê nizanim çîma, teva ku gelek derên wê ji binî ve kolabûn jî, kela bi ser xwe û wan da hilneweşiyabû, hê jî li ser piyan bû û bi şaşwazî û xemgînî li bajarê mijê, Mûşê Teşe dikir, me jî li wî… newayê pirsan senfoni xwe’nin şarkısı: Çima kevirên ve kelehê ewqas cuda bûn, kijan epik ve ji ku anîbûn? Kê wan welê wek nexşek efsûnî dabû ser hev, çim ne li çiyayên li jortirê xwe, lê li wir hatibû avakirin? Sîperên wê yên ku li Mûşê mêze dikiş çendik û çend caran rastê êrîşên hovane hatibûn, dema kurd û ermenan li vir bi hev ra kilaman digotin kêfa wê jî li cîh bû û wê bi kîjan ziman xeber dida?
Lê kî bûn ew, ên ku bi pey xewnek netemam û aqilek derewker ketibûnû wê dabûn ber bivir û bêran; dema destvala mabûn pista stûyê xwe xurandibûn an bi fikefîkek reben, ber bi “xezîneyên dini”va chûbûn?
Mongokê’de bir şeyler yemek ister misin? Ew xezîne jî dîsa ”Kahretsin”Bû û bi dikek sipî yê çavxwînkirî lê geriyabûn an bi mirîşkek reş a serjêkirî?
Di binê Keleha Mongokê da jî xezîne heye, bibezine, biezinê!
Bununla ne yapmak istiyorsun? Ew, yani xezîneger, cûreyek ji cûreyên din, sêhrkiriyên a zerîtiya zêrên nebûyî. Kî bûn ew, bi rastî jî li zêran otheryan an li xewnek xwe ya wenda? Ki bun ew? Zêran çimi deri üzerine gazî wan diker; ew û zêrên veşartî, bi çi zimanî bi hev re dipeyîvînû zêr çi bûn, kî bûn?Zêr ne ew tiştên ku kurdan ji nêva lisana û qîmeta wî fam kiribûn û tam ji ber vê yekê jî nema karibûn bibînin bûn? Zêr, chi bûn? Herkese güven, onun zimanê dibêje’si ile ”xwezî bi wan rojan!” nebûn zêr? Çima zêrgeran xwe her zaman wiha wek serxoşên dilpîs, li kela û burcan, li newal û daldeyan wer kiribûn? Gelo ew jî ne li zêran, lê li imzalı başka? Lew Umberto Ecoyê dilovan, dibêje di ”Foucault Sarkaci”, ”sedema ku naziyan Cihûyên Kuştî ve jî yên ku dê bên Kuştin rûtû tazî dikirin û paşê tesnîf dikirin; ne gera wan a li zêrû peran bû,na. Ew li îşaretek diğeri, îşareta qiyametê û tilsîma manû nemanê!”
Chingînî bi guhê we jî ket? Way xezîneyên din jî dûr dî û gazî dik beni, qey xezîne, ew tista dûrçûyî ye?
Ve deva kîjan em, kîjan xezîne, kîjan illüzyon wenda sole? Peki, bisiklet sürmek ve bisiklet sürmek nasıl bir şey?
Lê zêrger, ewê kengê bela xwe ji xirakirina mîrasa me û xwe ya dîrokî berdin? An jî heta çend ji wan di bin kavilan da bimînin, dê ji xwe û ji me û ji kelayên me vehewin?Dê heta çend dîkên sipî û mirîşkên reş (welle îlmê wan wilo dibêje!) of, werin ser hemde xwe?
Way dîsa chingîn bi guhan ket! Vê deva kîjan em, kîjan xezîne, kîjan îlozyon kîjan Qarûn wenda sole?
